तिम्रो नजरमा पनि

तिम्रो नजरमा पनितिम्रो नजरमा पनि दोषी नै भएर बाँच्नुपर्ने भए
म जिउँदो रहनुको अर्थ छैन ।
तर निरर्थक नै जिउने, बानी लागिसकेछ मलाई
किनकी मलाई आत्महत्या गर्ने आँट छैन !
तिम्रो शहरमै बदनामी कमाउन परे
मेरो अस्तित्वको कुनै महत्व छैन ।
तर अस्तित्वविहिनता नै मन पर्न थालेछ कि ? मलाई
तिम्रो रहरको तगारो त ठानीसक्यौ भने
मैले आफुलाई प्रष्टयाउनुको तुक छैन ।
तर म हुनुको शाश्वततालाई कसोरी वेवास्ता गरूँ म ?
तिम्रो खुशियालीमा डढेलो लगाउने श्रेय मैले नै पाईसकें भने
शितको थोपाले शितलता दिने प्रयत्न गर्नु व्यर्थ छ मैले ।
तर भुतभुतिदैं गरेको हेर्न पनि तिमीलाई, कहाँ सक्छु र म ?
तिम्रो मात्र त खति कहाँ भएको हो र ?
मेरो पनि त त्यत्तिक्कै नोक्सानी भएको छ
तर यो हिसावकिताव गर्ने तिम्रो विवेक, म कोसँग सापटी मागुँ ?
तिमीलाई त आफ्नो छहारी सोचेको थिएँ
तर मैले त मेरो शिर उदाङ्र्रग पाएँ
तिमीलाई त मेरो विश्वास ठानेको थिएँ
तर मेरो त भरोसा नै डगमगाएको पाएँ
लाग्थ्यो, संसारले लखेटे पनि तिम्रो अपनत्व साँचिएको हुनेछ मेरा लागि
आफैंदेखि भागेपनि तिमीले नै जोगाउनेछौं, सँगाल्नेछौ मलाई
तर
तर भत्किए सबै आकांक्षाहरू
च्यातिए ती सम्भावनाहरू
भो, मलाई भ्रमको सान्त्वना चाहिएन
शंशकित चाहना पनि चाहिएन
दोधारे मनोवेदना चाहिएन
ढुलमुले कामना पनि चाहिएन
म त यसै बाँचिदिउँला समयको तरङ्गसँगै, तिम्रो परिदृश्यबाट ओझेल बनि
छालसँगै बगिदिउँला उछिट्टिएर पाखै लागेपनि
मलाई सोध्न नआउनु कस्तो छौ भनि
मल्हम पट्टि नल्याउनु झुक्किएर पनि